Κυριακή 7 Απριλίου 2013

ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ - Γράφει ο Καθηγητής του ΑΠΘ κ. ΑΘ. Γιαννακόπουλος



Πέρασαν πολλά χρόνια. Πάνω από μισός αιώνας. Τις εικόνες της κατοχής διαβάζουμε ή τις ακούμε στοματικά, σήμερα, αληθινές ιστορίες της ζωής, που γράφτηκαν με δάκρυα, αίμα και τη ζωή των αδούλωτων ανθρώπων της εποχής. Ιστορίες που μερικές ανακοινώθηκαν μέχρι σήμερα σε πολλά συνέδρια ή ιστολόγια .Ανάμεσα σε αυτές υπάρχουν κι εκείνες που αφορούν τους κατοίκους της Δυτικής Στερεάς και έγιναν γνωστές, ενώ υπάρχουν πολλές άγνωστες  που τις σκέπασε η ταφόπετρα της  λήθης. Από τις γνωστές που αναφέρονται  όμως στην περιφέρεια Αγρινίου, είναι και εκείνη που αφορά την Ελένη  Ανδρεοπούλου.
Την αναφέρω, γιατί η ηρωίδα μας είναι Ευρυτανοπούλα κατάγεται ή γεννήθηκε στα Ψιανά και μάλιστα στον ερειπωμένο σήμερα σπίτι της και  οικισμό των Ψιανών, στα Κοματέικα.  Η Ελένη Ανδρεοπούλου (ψευδ. Ανδριάνα για τις ανάγκες της αντίστασης)  ήταν θυγατέρα του Σπύρου και της Αγγελικής Κομματά το γένος Μοναστήρα  και όταν εκτελέστηκε ήταν ηλικίας περίπου 33 ετών (σύμφωνα ,με το παλαιό Δημοτολόγιο των Ψιανών γεννήθηκε το 1904,οπότε ήταν μεγαλύτερης ηλικίας ). Ήταν το πέμπτο από τα έξι παιδιά της οικογένειας. Τα αδέλφια της ήταν η Γιαννούλα που έζησε στο Κεφαλόβρυσο Σταμνάς, ο Δημήτρης που έζησε στη Μεγάλη Κάψη Λαμίας, ο Κων/νος που έζησε στα Ψιανά, η Μαρία που έζησε στην Παραβόλα Αγρινίου και ο Φώτης που έζησε στο Αγρίνιο.
 Αναφέρονται λεπτομερώς τα βασανιστήρια της, καθώς για παράδειγμα ότι το κοριτσάκι της που τις το φέρανε  στη φυλακή το θήλασε πριν την εκτελέσουν. Η αναφορά στα βασανιστήρια της ίσως  αν δεν αποτελεί προσβολή στη μνήμη της, δείχνει τον ηρωισμό της . Ηρωισμός που κυριαρχεί από παλιά και πριν το 1821, στους κατοίκους της Ευρυτανίας.
Ήταν παντρεμένη από το 1931 (σύμφωνα με το Δημοτολόγιο της Κοινότητας) με τον Επαμεινώνδα Ανδρεόπουλο , γεωργό, κάτοικο  Αγρινίου και ειδικά από τη Βελάουστα. Απέκτησε πέντε παιδιά  και κατά άλλους το τελευταίο παιδί  κοριτσάκι ήταν  όταν εκτελέστηκε πέντε –έξη μηνών .Ήταν σύνδεσμος αγρότισσα , που μετέφερε σημειώματα στη  Βελάουστα  όπου ήταν το  τυπογραφείο της αντίστασης , από την οργάνωση του Αγρινίου. Πριν τη σύλληψή της, πίσω από το Πάρκο,  κατάφερε να «φάει το σημείωμα» . Φυλακίστηκε, βασανίστηκε σύμφωνα με μαρτυρίες
κατά τον πιο φρικτό τρόπο  και μετά την άκαρπη ανάκριση εκτελέσθηκε σύμφωνα με κείμενα της Κωνσταντίνας Μπάδα στο Βιβλίο της «Κατοχή-Αντίσταση» και  με βάση  τη Ληξιαρχική Πράξη Θανά
του που την έκανε ο σύζυγός της, «εξετελέσθη παρά στρατιωτών Τάγματος Ασφαλείας την 12ην Ιουλίου 1944».Δηλαδή, λίγους μήνες πριν την απελευθέρωση. Ως δημότης των Ψιανών της  οφείλω την αναγνώριση της προσφοράς της στην Ελευθερία και το «αιωνία η μνήμη της».